Pedagog

DROGI UCZNIU!

Życie każdego z nas, a więc i Twoje, opiera się na kontaktach z innymi. W ten sposób poznajesz siebie, uczysz się komunikacji z drugim człowiekiem oraz radzenia sobie w różnych sytuacjach. Czasami  bywa to trudne, np. gdy między Tobą a inną osobą dochodzi do sporów, kłótni i konfliktów. Jak w takich sytuacjach można reagować, jak się zachować, co robić, by konfliktu nie pogłębiać, ale dążyć do jego rozwiązania? Przeczytaj i przemyśl wskazówki, spróbuj z nich skorzystać.

Krok 1: Nie bój się konfliktu.

Uświadom sobie, że konflikty są wpisane w relacje międzyludzkie. I chociaż bywają przykre, bo towarzyszy im lęk, złość, poczucie niesprawiedliwości i krzywdy – mają także swoją dobrą stronę. Pomagają rozładować napięcie emocjonalne, dzięki czemu nie przeżywasz frustracji i możesz sprawnie funkcjonować. Więc nie bój się ich!

Krok 2: Nie ukrywaj swoich emocji.

Jeżeli leży Ci coś na sercu, czujesz złość lub coś Cię drażni w zachowaniu kolegi, nauczyciela czy rodzica – mów o tym otwarcie, ale zawsze spokojnie, bez oskarżania drugiej osoby. Gdy ukrywasz swoje odczucia, możesz bardzo łatwo się rozczarować. Zapamiętaj: emocji, także tych trudnych, nie należy ukrywać!

Krok 3: Szczerze rozmawiaj.

Zaproponuj drugiej stronie spotkanie, by spokojnie porozmawiać o Waszym sporze. Nie zapomnij, że najważniejszą rzeczą jest określenie źródła konfliktu. Każde z Was ma jakąś jego wizję i zwraca uwagę na inne rzeczy. Swoje racje i oczekiwania prezentuj rzeczowo, poprzyj konkretnymi argumentami. Słuchaj bardzo uważnie tego, co ma do powiedzenia druga strona. Powstrzymaj się przy tym od wyrażania krytyki, wydawania sądów i wyroków. Czasami do rozwiązania problemu wystarczy tylko wysłuchanie „przeciwnika”. Pamiętaj, że szczera rozmowa zawsze może pomóc.

Krok 4: Negocjuj porozumienie.

Wspólnie z drugą stroną decydujesz, czy dojdzie między Wami do porozumienia. Bądź otwarty na propozycje ustępstw, ale pamiętaj – rozwiązanie konfliktu to dążenie do kompromisu satysfakcjonującego obie strony.

Krok 5: Skorzystaj z pomocy osób trzecich.

Jeśli nie uda się rozwiązać konfliktu – zaproponuj pomoc kogoś, kto przyjmie na siebie rolę mediatora. Może to być cieszącym się zaufaniem obu stron nauczyciel, pedagog lub psycholog szkolny, a także ktoś spoza szkoły. Ważne, by była to osoba bezstronna. Pamiętaj, że mediator nie określi, kto ma rację w sporze. Jego zadaniem będzie udzielenie pomocy w znalezieniu rozwiązania akceptowanego zarówno przez Ciebie, jak i drugą stronę konfliktu. 

                                                                                                Źródło: Głos Pedagogiczny numer 37

Przemoc i agresja - wskazówki  jak radzić sobie
w przypadku prześladowania

Drodzy uczniowie!

W każdej szkole dochodzi do przemocy, jednak nie wszyscy wiemy, jakie zachowania należy uważać za przemoc. Przemoc to nie tylko uderzanie, szczypanie, bicie czy popychanie.

Pamiętaj, że jesteś ofiarą przemocy także wtedy, gdy:

• jesteś przezywany,
• ktoś opowiada innym nieprawdziwe historie na Twój temat,
• jesteś ośmieszany przez swoich kolegów i koleżanki,
• ktoś niszczy lub zabiera Twoje rzeczy,
• ktoś kradnie Twoje pieniądze,
• w Internecie publikowane są obraźliwe informacje o Tobie,
• dostajesz obraźliwe SMS-y lub telefony,
• nie chcesz iść do szkoły, bo boisz się spotkać swoich prześladowców.

 

Sprawcy najczęściej dobrze wiedzą, w jaki sposób mogą cię zranić. Gdy chcą Ci sprawić przykrość, złośliwie komentują:

• Twój wygląd: wagę, kolor włosów, sposób ubierania,
• to, że dobrze się uczysz,
• to, że uczysz się gorzej,
• to, że nie masz pieniędzy,
• Twoją popularność w szkole,
• jeśli masz inną religię,
• nosisz okulary lub aparat słuchowy,
• masz wadę wymowy lub dysleksję.

 

Pamiętaj – niezależnie od tego, czego dotyczy prześladowanie i dokuczanie, to nie Twoja wina. Nikt nie ma prawa stosować przemocy wobec innych osób.

Co możesz zrobić?

Jeśli jesteś prześladowany, koniecznie powiedz o tym komuś. Możesz powiedzieć przyjacielowi, nauczycielowi albo rodzicom. Pamiętaj, że prześladowanie samo się nie skończy, jeśli nikomu o tym nie powiesz. Nie jest to łatwe. Możesz się wstydzić lub obawiać, że zmartwisz tym rodziców lub sprawisz im kłopot. Jeśli nie chcesz sam opowiedzieć o problemie, poproś np. kolegę, koleżankę, rodzeństwo, babcię lub dziadka, aby pomogli Ci o wszystkim opowiedzieć rodzicom. Jeśli zamiast mówić o problemie, wolisz o tym napisać – przygotuj list do rodziców i opisz, jak się czujesz. Pamiętaj, że w szkole zawsze jest Twój wychowawca, pedagog lub inny nauczyciel, który powinien wiedzieć, jeśli dzieje się coś złego. Spróbuj znaleźć taki moment, kiedy będzie można powiedzieć mu o tym tak, aby nikt się nie zorientował. Możesz np. zostać po lekcji, prosząc o wyjaśnienie jakiegoś tematu. Masz prawo do tego, aby czuć się bezpiecznie.

Jak sobie radzić z prześladowaniem?

Sprawcy przemocy najczęściej działają bez świadków i dlatego potrafią przez dłuższy czas unikać konsekwencji.

• Podczas przerw staraj się przebywać w bezpiecznych miejscach w szkole, gdzie jest wiele innych osób. Sprawcy nie lubią świadków.
• Jeśli pobiją Cię w szkole, natychmiast powiedz o tym nauczycielowi. Powiedz też rodzicom.
• Nie staraj się im oddawać – możesz zostać pobity lub wpaść w kłopoty. Bicie to napaść.
• W trudnej sytuacji zawsze proś o pomoc i wsparcie; nie obawiaj się wołać o pomoc do postronnych osób, mówiąc np. „oni mi grożą”.
• Jeśli spotkasz osoby, które prześladują Cię, staraj się przede wszystkim spokojnie opuścić to miejsce tak szybko, jak to jest możliwe.
• W kontakcie ze sprawcami przemocy staraj się zachowywać pewnie i spokojnie, patrz im w oczy, stój prosto, unikaj gestów lub min, które mogłyby ich sprowokować.
• Gdy ktoś zachowuje się wobec Ciebie w sposób, jakiego sobie nie życzysz, powiedz mu o tym jasno i wprost np. „Nie lubię, gdy to robisz. Chcę, żebyś przestał”.
• Próbuj opierać się, gdy Ci grożą lub namawiają do czegoś, czego nie chcesz zrobić. Stosuj w tym celu technikę „zdartej płyty”, powtarzając przez cały czas jedno zdanie, np. „Nie, nie zrobię tego”.
• Gdy Ci dokuczają lub przezywają Cię, możesz reagować na to za pomocą jakiegoś zdania, które ma pokazać, że to Cię nie dotyka w sposób, w jaki by chcieli np. „tak? no to co?” lub „możesz tak uważać” czy „to możliwe”.

                                                                                                                                           Źródło: Głos pedagogiczny

 

PRZEJAWY PRZEMOCY

Bullying

Słowo bullying jest rozumiane najczęściej jako tyranizowanie, z intencją skrzywdzenia drugiej osoby. Określany jest często jako celowe, powtarzalne i nie prowokowane zachowania agresywne jednego lub grupy sprawców wobec ofiary; z zamiarem sprawienia jej bólu fizycznego, przykrości, poniżenia lub przerażenia jej, najczęściej

w obliczu grupy „widzów" z wyraźną nierównowagą sił - niemożnością obronienia się ofiary i poczuciem bezkarności sprawcy. 

Odmiany bullyingu:

1) bullying bezpośredni;

a) fizyczny - popychanie, plucie, kopanie, uderzanie, zabieranie i chowanie rzeczy, zmuszanie do wykonywania poniżających, ośmieszających lub odrażających czynności;

b) słowny (emocjonalny) - grożenie, poniżanie przez przezywanie, wyśmiewanie, robienie min i prowokowanie;

2) bullying pośredni (ukryty);

a) relacyjny - obmawianie, rozpuszczanie plotek, namawianie innych do izolacji ofiary, odrzucania jej i ignorowania;

b) cyberbullying - umieszczanie w sieci (e-maile, blogi, itp.) oszczerczych informacji.

Sprawcami bullyingu zwykle są osoby impulsywne, dominujące, bez empatii, postrzegające pozytywnie przemoc, łaknący społecznego prestiżu z wysoką samooceną.

Ofiarami stają się najczęściej osoby o małym poczuciu bezpieczeństwa, lękowe, słabo związane z grupą, o zaniżonej samoocenie, niskim poczuciu kompetencji, czasem outsider.

 

Cyberprzemoc (agresja elektroniczna)

Stosowanie przemocy poprzez: prześladowanie, zastraszanie, nękanie, wyśmiewanie innych osób z wykorzystaniem Internetu i narzędzi typu elektronicznego takich jak: SMS, e-mail, witryny internetowe, fora dyskusyjne w internecie, portale społecznościowe i inne.

Zamiarem internetowych chuliganów jest zdyskredytowanie konkretnej osoby lub grupy ludzi czy nawet całych społeczności. Takie działania wynikają z poczucia anonimowości lub bezkarności sprawców i ułatwiane są np. zamieszczeniem witryny internetowej na serwerze w kraju, w którym pisemne groźby nie są przestępstwem.

Prześladowanie przez Internet jest szczególnie groźne dlatego, że kompromitujące czy poniżające materiały są dostępne w krótkim czasie dla wielu osób i pozostają w sieci na zawsze, jako kopie na wielu komputerach, nawet po ustaleniu i ukaraniu sprawcy.

Jednym z przejawów cyberprzemocy jest także tworzenie antystron internetowych, np. antystrony KFC, czy osoby fizycznej a także podszywanie się pod kogoś tworząc blog lub stronę.

Formy cyberprzemocy

• Rozsyłanie kompromitujących materiałów.
• Włamania na konta pocztowe i konta komunikatorów w celu rozsyłania kompromitujących wiadomości.
• Dalsze rozsyłanie otrzymanych danych i wiadomości jako zapisu rozmowy, czy kopii e-maila.
• Tworzenie kompromitujących i ośmieszających stron internetowych.

 

Mobbing

Polega na szykanowaniu jednostki zazwyczaj przez grupę. Oznacza terror psychiczny: zaczepianie, izolowanie, obmawianie, nieprzyjazne wypowiedzi i zachowania grupy lub osoby w stosunku do drugiej osoby lub grupy, mające na celu wyłączenie konkretnej osoby z grupy koleżeńskiej lub zawodowej.

Ofiara zostaje poddana długoterminowej przemocy ekonomicznej, psychicznej i społecznej w celu zastraszenia, upokorzenia i ograniczenia jej zdolności do obrony. Odczuwa ją subiektywnie, ale mobbing daje się także potwierdzić intersubiektywnie. Jest to wielofazowy proces, w którym mobber  (sprawca) stosuje metody manipulacji od najbardziej subiektywnych i niezauważalnych przez ofiarę po najbardziej drastyczne, powodujące u ofiary izolację społeczną, jej autodeprecjację, poczucie krzywdy, bezsilność i odrzucenie przez współpracowników (rówieśników), a w konsekwencji silny stres oraz choroby somatyczne i psychiczne.

Do najczęstszych form mobbingu zalicza się: szykanowania, izolowanie, wyśmiewanie, wyszydzanie, ubliżanie, obmawianie, plotki, szantaż. Prześladowania mogą przyjmować formę pośrednią lub bezpośrednią, aż do przemocy fizycznej włącznie. Mogą ograniczać się do gorszego traktowania (np. nikt z daną osobą nie chce się spotykać po szkole).

Ten rodzaj przemocy ma charakter długofalowy, jest działaniem celowym. Sprawca przemocy ma nad ofiarą przewagę psychiczną lub fizyczną. Początkiem mobbingu zwykle jest jakiś konflikt, często mało istotny. Mobbing często przybiera postać wyizolowania jednostki z grupy wbrew jej woli.